Version Française ici-dessous
Uitvaart
We namen afscheid van Mi, Papy, tijdens de uitvaartviering op vrijdag 6 november 2020. Omwille van COVID-19 was groeten niet mogelijk en had de viering in intieme kring plaatsvinden.
Wie dit wenst, kan de uitvaart herbekijken via de link : https://youtu.be/KRPqO6qnIk4
Hieronder kan je de getuigenissen van de uitvaart nalezen:
In navolging van zijn wens werden na de viering zijn assen uitgestrooid op de strooiweide van het Kerkhof van Petit-Enghien.
Funérailles
La cérémonie religieuse a eu lieu le vendredi 6 novembre 2020. En raison du COVID-19, la célébration a eu lieu en toute intimité.
Ceux qui le souhaitent peuvent revoir la célébration à distance via le lien: https://youtu.be/KRPqO6qnlk4.
Ci-dessous, vous trouvez les témoinages de la cérémonie :
Selon son souhait, après la célébration, ses cendres sont dispersées au cimetière de Petit-Enghien.
Aan onze broer – A notre frère
Lieve Mariette, Lieve Pierre, Pascale, Inge, Christof, Lieve Charlotte, Juliette, Lars en Laura,
Als een donderslag bij heldere hemel, zo is onze lieve broer Michiel vertrokken en heeft zo het tijdelijke voor het eeuwige gewisseld.
Michiel was/is het cement van onze grote mooie familie Vandekerckhove-Van Enis.
Onze familie waarin hij als tweede kind van ons mama en papa geboren werd, woonde toen in Lauwe, tijdens en direct na de oorlogsjaren.
Daar mocht hij kind zijn, streken uithalen, ja, zelfs uit een perenboom vallen, op handen lopen, enz. …
Ons gezin groeide en Michiel begon te bouwen aan zijn levensweg … die van het “mensen verenigen”.
Dat had hij, denken we, geleerd en meegekregen met de paplepel van mama en papa.
Het begon toen hij later in Deerlijk de KSA oprichtte, jonge mensen met elkaar wist te verenigen, een band met elkaar leerde scheppen, samen engagement aangaan.
Dit engagement zette hij later verder in Congo. In die eerste Afrika-periode, hoorden wij veel over “Michiel, de bruggenbouwer”. Dat was eerst letterlijk, maar eens de bruggen gebouwd, konden de mensen elkaar ontmoeten, banden smeden, makkelijker contacten leggen, levensvatbare maatschappelijke activiteiten uiitbouwen. Ons mama, en papa waren daar zo fier op..
… En zo ging Michiel verder met “mensen verbinden”.
Een zware opdracht was wellicht de “troebelen in Rwanda in ‘94”, waar jullie, Mariette, Pierre en Pascale, zonder twijfel zijn belangrijkste steun en toeverlaat waren.
Ook hierin stak onze broer met “Vredeseilanden” (het huidige Rikolto), zijn hart en ziel. Mensen die door onrecht, oorlog en onderlinge haat verdeeld en verscheurd waren, opnieuw verzoenen en verbinden. Onrecht en uitsluiting verdroeg hij niet. Minderheden aan het woord laten en tot hun recht laten komen. Het besef dat een ketting net zo sterk is als de zwakste schakel zat er bij Michiel stevig in. Om iedereen aan boord te houden moet je zorgen voor de zwakste schakels en zorgen voor “verbondenheid” tussen de schakels onderling … zowel grootschalig op wereldvlak, als in klein familie-verband.
“Familie-verband” … inderdaad, het stopte niet daarbij …
Eens hij met pensioen was, begon ons Michiel een familie-stamboom op te maken.
Op een dag zei hij ons eens “ ‘t is plezant te weten wie onze voorouders (kunnen) zijn, maar veel noodzakelijker zijn de familie-banden in de breedte aan te halen. Generatie- en leeftijdsgenoten leren kennen, familie – en vriendschapsbanden (her-)smeden, mensen mee laten doen en laten deelnemen.
Om dit zeer mooie “reuze”werk aan ons na te laten, had hij enorm veel geduld en een luisterend oor nodig.
Michiels recentste “moderne” familie-verbondenheids verwezenlijking, was het opstarten van ons WhatsApp-groepje, op nieuwjaar 2020. Hij stond er zo op om er allemaal deel van uit te maken…wat ook geschiedde. Zo is het trouwens … hoe kan je wereldwijd mensen verbinden als dit op micro (familie)-schaal niet zou blijken. Ook dit is een deel van “zijn” familie-erfenis.
“Michieleke, jij die zo van de mooie natuur hield en ons hierover vroeger veel bijbracht, jij met jouw ooit onafscheidbare “pijp”, jij met jouw lach en gezelligheid, jij met jouw nieuwsgierigheid in ’t leggen van (nieuwe) contacten, jij met jouw sterke dichters-capaciteiten en altijd attent met eenieders verjaardag, … jij hebt ons allemaal geleerd mensen lief te hebben en met elkaar te verbinden en waar nodig, mensen te verzoenen met elkaar.
Daarin ben je wonderbaarlijk goed in geslaagd.
Bedankt voor alles .”
Het is zeer moeilijk om afscheid te nemen, maar misschien geven de volgende woorden ons troost en moed :
“er is geen einde aan het laatste einde … het is alleen het begin van een eeuwig nieuw begin !”
Michiel we zien je graag.
Dikke zoen hierboven aan Mama en Papa, Kitty en Jean-Pol.
Het ga je goed en waak een beetje over ons.
… jouw zussen en schoonzussen, broers en schoonbroers.
Aan onze collega – A notre collègue
Beste Mariette, Piere, Pascale en familie.
Ik herinner me nog heel goed de komst van Michiel bij Vredeseilanden. We zochten iemand aan wie wij de projectwerking met het Zuiden konden toevertrouwen.
Michiel leek de geschikte persoon: een hoop ervaring, een open geest, een persoon met een visie die toekomst inhield en gedragen was door een oprechte bekommernis om in te zetten op verbondenheid en samenwerking.
Elke dag overbrugde hij de afstand Lembeek – Leuven en trotseerde de files om meestal helaas toch te laat op het werk te komen. Dan begon hij er aan, zijn dagelijkse ronde binnen het kantoor, het was bijna een ritus. Met heel veel respect voor de anderen probeerde Michiel collega’s te bewegen om stappen te zetten in één richting waarin meer gelijkheid en samenwerking centraal stonden. En vermits hij de gave van het woord had lukte hij er wel eens in om na een serieuze discussie zijn doel te bereiken.
Michiel heeft veel betekend voor Vredeseilanden, veel meer dan wij vermoedden. Hij was de man van de uitwisseling Noord-Zuid, maar ook Zuid-Noord en Zuid-Zuid. Voor Michiel was de wereld te klein om op een eiland te blijven zitten. Uitwisseling zou wel eens een goede leerschool kunnen zijn om mensen te laten geloven in zichzelf.
Bram Vermeulen zingt : Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde. Michiel heeft meer dan één steen verlegd, soms alleen, maar meestal samen met anderen.
Voor mij is Michiel een vriend geworden, een goede vriend.
Wij zullen evenals jullie, Michiel blijven gedenken en levend, houden.
Dat verdient Michiel.
Aan onze papa – A notre papa
Voluit Leven – het leven vieren – dat heb jij altijd gedaan. Jouw parcours is een mooi parcours: rijk, intens en authentiek. Zo wás je ook. Je bleef steeds trouw aan jezelf, sprong over alle hindernissen heen en bleef maar verbinden, lijmen, bruggen bouwen.
Je was een vurig verdediger van gelijkwaardigheid, rechtvaardigheid en delen.
Je had een stille maar indrukwekkende kracht en positiviteit in je.
En altijd die lichtjes en veel zachtheid in je ogen.
Troost is de herinnering aan wie je was voor mij, maar ook voor zovele anderen, over de hele wereld.
Diep geworteld in mijn hart blijf je altijd dichtbij.
Papa,
Je suis riche
de ce que tu nous a appris
de tous nos souvenirs
quand je relis chaque passage
je souris, je pense
je pleure aussi, parfois
parce que tu me manques
mais tu es les mille vents qui soufflent,
le scintillement des cristaux de neige,
la lumière qui traverse les champs de blé,
la douce pluie d’automne,
le chant des oiseaux dans le calme du matin,
l’étoile qui brille dans la nuit
La mort ne t’a pas emporté,
elle a multiplié ta vie dans chacun de nous.
Tu n’es plus là où tu étais, mais tu es partout là où je suis.
Aan mijn peter – A mon parrain
Lieve peter,
Pierre belde mij afgelopen zaterdag of ik, als jouw petekind, het zag zitten om iets voor te bereiden voor jouw laatste afscheid. Geen verplichting. Je kiest zelf wat je wil. Of kan.
Zo ken ik jou ook, lieve peter. Alles is ok, geen oordeel, doe wat je denkt dat goed is en volg je hart.
Uiteraard wil ik, in deze bizarre tijden, graag afscheid van jou kunnen nemen.
Een bizarre tijd die jou het leven kostte…
Een bizarre tijd waarin we niet samen in één ruimte mogen terugblikken op dat leven…
Een bizarre tijd waarin we elkaar niet mogen troosten met een knuffel…
Laten we het voorlopig houden op vele virtuele knuffels en laten we deze bij een volgende gelegenheid omzetten in échte, deugddoende, warme pakkerds. Wat had ik ook jou graag nog zo’n dikke pakkerd kunnen geven…
Ik bekeek foto’s.
Een foto van op onze trouwdag, met jou, als mijn peter, en tante Rita, als mijn meter.
Een foto van jou met je 2 broers. De 3 musketiers werden jullie wel al eens genoemd.
Een foto van jou, observerend. Op een bankje. Kijkend naar de familie. Genieten. Met een pintje of een glas wijn. Vroeger zelfs nog met een pijp! Wat een mooie, vrolijke, eigenzinnige bende, zag ik je denken.
Een foto van het Sint-Pietersvuur waarop je kleinkind Lars, op dat moment bijna 2 jaar, probeert te badmintonnen met onze zoon Bob, op dat moment net iets meer dan 1 jaar. Jij alweer observerend op de achtergrond. Terecht fier.
Foto’s van avonden samen met Pascale en Christoph. Christoph en Jan kunnen bijna iedere avond wel iets vinden dat Pascale en ik alweer gemeenschappelijk hebben. ‘Vandekerckhove’ noemen ze dat…
Maar ik zocht ook naar andere herinneringen.
De brieven die ik als kind kreeg uit Rwanda, telkens met een ‘onafgestempelde’ Rwandese postzegel. Ik voelde me rijk. Wat mijn peter ginder ver precies deed, wist ik niet goed… Maar ik vond het elke keer héérlijk als ik zijn handschrift en de vliegtuigstempel op die enveloppe herkende!
De weekjes op vakantie in Lembeek. Zo fier dat ik bij mijn peter mocht logeren!
De wandelingen in Hallerbos. Een namiddagje zwemmen.
‘Dag mijn Mieketje, mijn doopkind’, elke keer als hij mij zag.
Elk jaar een mailtje op onze verjaardagen, telkens zo mooi verwoord. De laatste was voor mijn 40e verjaardag, onlangs. Ik citeer:
Proficiat, Mieke. Nu heb je echt de helft overschreden. Ik ben nog geen 80!! Eigenlijk heb je (ongeveer 3 maanden geleden) de helft van mijn leeftijd bereikt. Je kwam steeds dichter, maar wees gerust inhalen doe je nooit… en ik zal nooit meer het dubbele van mijn petekind zijn… Als jij er 41 wordt, zal ik er nog geen 82 zijn… Blijf eeuwig jong.
Peter
Dankjewel, mijn lieve peter. Voor alles.
Zoveel dingen die ik ga missen…
Maar één ding weet ik, de herinneringen blijven immer!
Muziek: Dances with wolves – Farewell
Aan mijn “Mi” / à mon “Mi”
Mi,
Qui es-tu ?
Voilà les premiers mots que tu m’as dits à la cafétaria de Lumen Vitae où nous étions étudiants en 1972.
Je t’ai répondu : tu as reçu comme tout le monde la liste des étudiants. J’y suis avec photo et curriculum vitae.
A toi de t’informer.
Et là a commencé “notre match de ping ponch” qui a duré le temps de notre vie ensemble.
Tu as mis trois mois pour m’apprivoiser et trois ans pour me convaincre que ton histoire et mon histoire pouvaient devenir notre histoire et continuerait à nous réaliser l’un et l’autre.
Merci Mi car notre vie a été dense, surprenante, joyeuse.
Nous avons vécu des moments très durs, incertains, des échecs.
Mais aussi combien de réussites, de joie dans notre travail, dans nos rencontres, dans nos échanges non seulement avec les autres mais aussi dans nos échanges à deux.
On s’interroge, on se bouscule, on se provoque, on s’encourage.
La confiance que nous avions l’un en l’autre le poussait à aller chercher le meilleur de lui-même.
Une de tes belles qualités est la persévérance pour atteindre ce que tu crois être le meilleur pour tous.
Merci Mi pour ce que nous avons fait de mieux ensemble: Pierre et Pascale.
Tu ne le montrais pas mais tu en étais très heureux.
Merci Mi pour ce que tu as été pour moi, pour nous, pour les autres.
“Ta Ri” (Mariette)
